پايگاه اطلاعات پايان‌نامه‌های ايران دكترا و كارشناسی ارشد
سال ۱۳۵۰ را می‌توان مبدأ ورود مستمر پایان‌نامه‌های دانشگاهی به پژوهشگاه دانست. طی دورهء زمانی ۱۳۵۰- ۱۳۵۷ پایان‌نامه‌های دوره‌های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا را دربرمی‌گرفت. سازماندهی پایان‌نامه‌ها به شیوه‌ء دستی بود. از سال ۱۳۵۴ با به‌کارگیری دستگاه سلکتو، فایل کردن اطلاعات پایان‌نامه‌ها، به شیوه‌ء نیمه‌‌ماشینی ادامه یافت. برای بازیابی اطلاعات پایان‌نامه‌ها نیز، کارت‌های ویژهء بازیابی مراجعان، تهیه و در محل کتابخانه قرار داده شد.
در سال‌های ۱۳۵۷- ۱۳۶۸، اطلاعات پایان‌نامه‌ها در کنار ديگر مدارک غیرکتابی مانند گزارش‌ها و انتشارات دولتی، مقالات سمینارها، در مجموعه‌ای در چند مجلد به نام «نمایه‌نامهء مدارک غیرکتابی موجود در مرکز اسناد و مدارک عملی» منتشر شد که ۸ هزار رکورد از اطلاعات این مجموعه را دربرداشت. این نمایه‌نامه دارای نمایه‌ء موضوعات و نام افراد بود و در کنار هر رکورد، شمارهء بازیابی آن نیز درج شده بود.
از سال ۱۳۵۷ پايان‌نامه‌های دورهء كارشناسی از پوشش این پایگاه خارج شد. در سال ۱۳۶۸ فرستادن یک نسخه از پایان‌نامهء فارغ‌التحصیلان دوره‌های کارشناسی ارشد و دکتری به پایگاه، توسط دانشگاه‌ها، تصویب شد.
سال۱۳۷۰، اطلاعات کاربرگه‌های بخش مدارک غیرکتابی که شامل پایان‌نامه‌ها نیز می‌شد، به سیستم کامپیوتری منتقل‌شد.
بهار ۱۳۷۲، اولین شمارهء نشریه‌ء این پایگاه اطلاعاتی، با نام«چکیده‌ء پایان‌نامه‌های ایران (دکترا و کارشناسی‌ارشد)» به‌صورت فصلنامه منتشر شد. این نشریه دارای نمایه‌ء موضوعی، اسامی افراد و نام دانشگاه‌ها است كه در پنج موضوع کلی علوم پایه، فنی و مهندسی، ادبیات و علوم انسانی، علوم پزشکی و کشاورزی مرتب شده است. شمارهء بازیابی مدارک نیز در کنار هر رکورد درج شده است. اطلاعات این نشریه فقط پایان‌نامه‌های فارغ‌التحصیلان سال ۱۳۶۸ به بعد را پوشش می‌دهد.
